Ks. Adam Boniecki

Urodził się 25 lipca 1934 r. w Warszawie. Gdy miał osiemnaście lat, wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów. Po kilku latach otrzymał święcenia kapłańskie. Studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Pracował z młodzieżą – był katechetą młodzieży licealnej w Grudziądzu, współpracował z duszpasterstwem akademickim KUL. W 1964 r. na zaproszenie biskupa Karola Wojtyły podjął pracę w Krakowie jako redaktor „Tygodnika Powszechnego”. Prowadził duszpasterstwo akademickie u św. Anny w Krakowie. Na dwa lata wyjechał do Francji, gdzie studiował w Instytucie Katolickim w Paryżu i poznawał małe wspólnoty. Z Francji pisał do „Tygodnika Powszechnego” felietony o nowym obliczu Kościoła. Po powrocie nadal pracował jako redaktor „Tygodnika Powszechnego” i duszpasterz akademicki. W roku 1979 na życzenie Jana Pawła II wyjechał do Rzymu. Tam przygotowywał polskie wydanie dziennika „L’Osservatore Romano”, a później został jego redaktorem naczelnym. Nie przerwał jednak współpracy z „Tygodnikiem Powszechnym” – był jego rzymskim korespondentem.
Towarzyszył Janowi Pawłowi II w licznych podróżach. W 1991 r., po upadku komunizmu, ks. Boniecki wrócił do redakcji „Tygodnika Powszechnego”. W 1993 r. został wybrany na generała Zgromadzenia Księży Marianów.
Od 1999 do 2011 r. ks. Adam Boniecki pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Powszechnego”.
Mimo przejścia na emeryturę w 2011 r. jest wciąż czynny i aktywny publicznie. Jako Redaktor Senior publikuje regularnie w „Tygodniku Powszechnym”. Od listopada 2011 r., kiedy prowincjał Zgromadzenia Księży Marianów nałożył na ks. Adama Bonieckiego nakaz milczenia, jest to jedyne medium, dla którego może się wypowiadać. Ks. Adam Boniecki wygłaszał ponadto wykłady, brał udział w debatach, spotkaniach autorskich i konferencjach.

Ks. Adam Boniecki zawsze był i czuł się dziennikarzem. Reprezentuje dziennikarstwo religijne, wyznaniowe i jednocześnie duchowe. Podobnie jak Jan Paweł II, doceniał znaczenie społecznych środków przekazu w ewangelizacji. Osoba i myśl Jana Pawła II była i jest mu bardzo bliska. Poświęcił Ojcu Świętemu kilka publikacji, m.in. Kalendarium życia Karola Wojtyły czy rozmowy o encyklikach – Zrozumieć papieża.
Spektrum zainteresowań ks. Adama Bonieckiego jest wielopłaszczyznowe, a dorobek ogromny pod względem jakościowym i ilościowym. Jest publicystą wszechstronnym, piszącym m.in. reportaże z podróży, felietony, wspomnienia, kalendaria, a spośród gatunków religijnych – przede wszystkim medytacje i kazania.

Dorobek ks. Adama Bonieckiego jest imponujący. To nie tylko kilkaset artykułów, lecz przede wszystkim książki. Jego najważniejszymi publikacjami są:

Rozmowy niedokończone, Warszawa 1974;
Notes, Kraków 1977;
Kalendarium życia Karola Wojtyły, Kraków 1983, wyd. II – 2000, wyd. amerykańskie – 2000;
Notes rzymski, t. 1, Kraków 1988; t. 2, Kraków 1989; t. 3, Kraków 1990;
Vademecum generała czyli czego nie robić i co robić kiedy władza wpadnie ci w ręce, Warszawa 1999;
Meditationes, Warszawa 2000;
Kościół w świecie zmieniającej się kultury, Katowice 2002;
Zrozumieć papieża: rozmowy o encyklikach, wraz z K. Kolendą-Zalewską, Kraków 2003;
Trzeba czasem zażartować: alfabet Księdza Bonieckiego, we współpracy z K. Morelowską, Warszawa 2011;
Lepiej palić fajkę niż czarownice…, Kraków 2011;
Dookoła świata, Kraków 2012;
Vademecum pokutnika, kierowcy i generała, Warszawa 2012;
Papież Franciszek: sługa nowego świata, Poznań 2013;
Zakaz palenia, Kraków 2014;
Medytacje Drogi Krzyżowej, Kraków 2014;
Abonent chwilowo nieosiągalny, Kraków 2015;
W Ziemi Świętej, współpraca K. Przewrocka, Kraków 2016;
Powroty z bezdroży. Notatki na marginesach Biblii, Kraków 2017;
Połączenie odebrane, Kraków 2018.

Niektóre z książek są wznawiane.

Wyrazem uznania dla osiągnięć ks. Bonieckiego, jego postawy życiowej, profesjonalizmu i reprezentowanych najwyższych standardów etycznych są liczne prestiżowe nagrody i odznaczenia. Spośród najważniejszych należy wymienić:

Odznaczenie Republiki Francuskiej „Orde National du Merita” (1982);
Medal Europejski (2002);
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005);
Premio Internazionale Kalabria (2005);
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2007);
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011);
Komandoria Narodowego Orderu Zasługi Republiki Francuskiej (2012);
Nagrodę Kisiela (Fundacji im. Stefana Kisielewskiego) (2015);
Nagrodę PAU im. E. i A. Jerzmanowskich (2016);
Mistrz Mowy Polskiej (2016);
Nagrodę studentów dziennikarstwa Media Tory (AuTORytet);
Tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego (2018);
Medal Plus Ratio Quam Vis (2020).

Pełna lista nagród dla Ks. Adama Bonieckiego pod tym adresem.

Wybrane myśli ks. Adama Bonieckiego:

„Odczytanie przeszłości objaśnia sens teraźniejszości i kształtuje postawy ludzi dzisiaj”;
„Trudny, lecz nieustanny rozwój człowieczeństwa nie pozwala umrzeć nadziei”;
„Religijność, oczywiście nie tylko chrześcijańska, jest atrybutem ludzkiej natury. […] przyszłość religii będzie taka, jak przyszłość człowieka”;
„Nie wzywajmy imienia ojczyzny bez umiaru, nie licytujmy się patriotyzmem”;
„Czas – ciąg momentów, które przemijają”;
„Niebezpieczny jest człowiek, który myśli, że został właścicielem prawdy”;
„To Karol Wojtyła pisał moje curriculum vitae”;
„Śmiech jest jak kąpiel dla duszy”;
„Lepiej zgrzeszyć postawą nadmiernej tolerancji niż jej brakiem”;
„Dom to więź między tymi, którzy go tworzą. Wzajemna pewność, że możemy na siebie liczyć. Że jesteśmy razem”;
„Przyszłość religii będzie taka, jak przyszłość człowieka”;
„Człowiek bez wiary nie istnieje. Jakiś rodzaj wiary, czyli nadawanie sprawom sensu, jest niezbędne”;
„Cudownie jest być potrzebnym, dramatem jest bycie niepotrzebnym”;
„Przestańmy się bać siebie nawzajem. Zacznijmy się szanować. Rozmawiajmy”;
„Samo objęcie urzędu nie dodaje rozumu”;
„Słuchaj […] doradców, ale decyzje podejmuj na własną odpowiedzialność i potem z godnością ponoś ich konsekwencje”;
„Nie staraj się uszczęśliwiać ludzi według własnej miary”.

Wyznawane zasady dziennikarskie:

pierwszeństwa – dobra odbiorcy przed dobrem dziennikarzy, wydawców, producentów;
prawdy;
obiektywizmu („Wierność [prawdzie] wymaga dystansu nawet wobec własnych przekonań”);
szacunku i tolerancji.