Piotr Matywiecki w swoim ostatnim tomie "Powietrze i czerń" dał nam taki wiersz: "z nieba / wycięto fotografie świętych / i ustawiono na Placu/ do kanonizacji / a ja chciałbym widzieć / samo niebo / a nie jego gazetę". W pierwszych odczuciach po tragicznej katastrofie pytaliśmy "co dalej?", obejmując tym pytaniem wszystkich. W istocie pytaliśmy więc "co dalej z nami?", tworząc bezwiednie wspólnotę opartą o dwa doznania: trwogi i braku odpowiedzi. Nie chodziło tu o pospolity strach przed czymś lub kimś konkretnym, lecz o wewnętrzne "trzęsienie duszy", z którego to niepokoju rodzi się chęć zrozumienia i wzajemnej pomocy.

Połączyło nas pytanie, gdyż uświadomiliśmy sobie, że wszystko, co zasadnicze, rozgrywa się w pytaniu właśnie, że to tam dojrzewa nasze człowieczeństwo, tam nie jesteśmy arogancko samowystarczalni, bowiem pytanie, w przeciwieństwie do odpowiedzi, jest otwartą,...