1 Idylliczny jest ten obraz kreślony słowem i dźwiękiem. Na łąkach Grantchester, starej wsi w Cambridgeshire, ścielą się poranne mgły, a skowronek budzi życie po martwej ciszy nocy. Wszystko skąpane w melancholijnym, nostalgicznym słońcu. Jest i zimorodek uwijający się przy brzegu leniwie toczącej swe wody rzeki, bo łąka bez rzeki jest pozbawiona serca.

2 Łąka: to słowo niemal wyszło z użycia. Co powiedziawszy, poprawiam się: dobrze je znamy, lub przynajmniej brzmi znajomo, ale to brzmienie to fragment zapisanej na papierze partytury wiersza lub powieści. Gdy przenieśliśmy się do miast, straciliśmy z oczu łąki; zachowaliśmy pamięć o nich, jakieś wyobrażenie, w ukonkretnieniu którego pomoże nam Leśmian albo Whitman, może „Nad Niemnem”.

3 Gdy utraciliśmy trawę pod nogami, zamieszkaliśmy w bliżej nieokreślonej przestrzeni...