Prozaiczki i prozaicy, których dzieciństwo przypadło na lata 80. i 90., przez ostatnią dekadę uparcie wracali w swoich książkach do początków III RP. Ich twórczość, z początku przyjmowana entuzjastycznie, z czasem zaczęła być traktowana z coraz większym dystansem jako odpowiedź na silnie obecną w ogólno­światowej popkulturze sentymentalną tendencję. A nawet modę sugerującą, że wraz z obwieszczonym przez Francisa Fukuyamę wyczerpaniem dostępnego spektrum projektów ustrojowych dobrnęliśmy (jeśli nie w przypadku historii, to co najmniej w pomysłach na rozrywkę) do najszczęśliwszego z możliwych końców.

Skoro od dwudziestu lat w muzyce popularnej nie pojawił się żaden nowy gatunek (ostatni był dubstep), kino nie pozwala starym bohaterom godnie zestarzeć się i odejść, produkując sequele, prequele i rebooty, a nastolatki zdzierają na deskorolkach wciąż te same modele trampek – może...