Nie jest to jedyny gadżet popularny w okresie transformacji, który posłużył do opowiedzenia o polskim dorastaniu w cieniu flaszki. Piwnice pamięci kryją też pierwsze magnetowidy, wielobarwne kreszowe dresy i finezyjne budowle z klocków Lego – dla dzieciaków wychowanych na początku lat 90. symbole zachodniego dobrobytu. „Powrót do tamtych dni” (pierwotny tytuł: „Powrót do Legolandu”) odziera tamtą epokę z nostalgicznej mgiełki. Ojcowska choroba nadaje wymarzonym przedmiotom zupełnie inny odcień znaczeniowy. Co ważniejsze jednak, żaden z polskich filmów „alkoholowych” nie spojrzał dotąd na ów problem z punktu widzenia postronnych ofiar, od strony współuzależnienia.

Picie w naszym kinie, choć potępiane, a nawet demonizowane, prawie zawsze ulegało jakiejś mitologizacji, miało charyzmatyczną męską twarz i takąż frazę. Bywało wpisywane w egzystencjalny dramat („Pętla” Wojciecha...