Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Niektórzy faryzeusze powiedzieli więc: »Ten człowiek nie jest od Boga, bo nie przestrzega szabatu!«. Ale inni mówili: »Jakżeż człowiek grzeszny może czynić takie znaki?«. I doszło między nimi do rozłamu”. Ten spór trwa do dziś. Wciąż, wśród wyznawców światopoglądu, wszystko jedno religijnego czy ateistycznego, mamy sporo owych „niektórych faryzeuszów”, święcie przekonanych, że najważniejszą rzeczą w życiu jest zawsze i za wszelką cenę mieć rację, zaś jedynym dowodem na jej zasadność jest znowu przeświadczenie, że istnieje tylko to, o czym ja wiem, że istnieje, a jeśli o czymś nie słyszałem, czegoś nie widziałem, to takie coś istnieć nie ma prawa.
Takie fanatyczne przeświadczenie prowadzi do przekonania, że prawdziwie mocna wiara to wiara bez wątpliwości, a jednak wymagająca potwierdzenia przez współwyznawców. Wszyscy idą do kościoła, wszyscy biorą ślub kościelny, w piątek poszczą i ja też. Podobne postawy znajdziemy również w najnowszych społecznościach religijnych. Wielu w mojej grupie – myślą – mówi obcymi językami, egzorcyzmuje, uzdrawia, zasypia w Duchu Świętym, składa świadectwa, a nawet wskrzesza zmarłych, to i ja też. Nie jestem gorszy, wyraźnie czuję, że Duch Święty dał mi taki charyzmat.
Tak było, ale się skończyło. Epidemia mocno wyludniła kościoły. Najwięcej odeszło tych, którzy we własnych i cudzych oczach, łącznie z duchownymi, uchodzili za stuprocentowych katolików – wierzących i praktykujących. Najmniej spośród tych, którzy też chodzili do kościoła, niekoniecznie w każdą niedzielę, ale nie z przyzwyczajenia, ze strachu przed ludźmi i Bogiem, dla interesu, lecz z własnego wyboru. Tym epidemia nie zaszkodziła.
Zanim jednak zaczniemy kogoś chwalić czy ganić, spróbujmy zastanowić się nad wypowiedzią Karla Rahnera SJ: „W odniesieniu do przykazań kościelnych, niemających bezpośredniego statusu przykazań Bożych, istnieje znacznie szerszy margines interpretacji ze strony jednostki, która niewątpliwie może uznać, że w pewnych okolicznościach nie jest w swoim sumieniu zobowiązana do przestrzegania określonego przykazania kościelnego, określonego kościelnego rozporządzenia. W takich przypadkach na przykład miłość, a nie tylko sytuacja przymusowa może nas zwolnić od przykazania kościelnego, całkiem niezależnie od tego, że istnieje oczywiście możliwość wyraźnej kościelnej dyspensy udzielonej przez władzę kościelną”. ©
