Ops! Jakbym spojrzał w lustro:/

Polecam współczesne badania psychologiczne dot. narcyzmu, gdyż zaczynają pozbywać się dość "mglistego" języka psychoanalizy (np. cóż to znaczy i skąd wiemy, że ktoś "innych ludzi traktuje albo jako reprezentacje swoich cech"?) oraz tajemniczych "globalnych wpływów kulturowych", a wyjaśniają to zjawisko np. w oparciu o wieloletnie prospektywne badania sposobów wychowywania dzieci. Przykładowo Eddie Brummelman (http://cdp.sagepub.com/content/25/1/8) interesująco pokazuje różnice między wysoką samo-oceną a narcyzmem i to w jaki sposób rodzicielskie oceny dziecka (na podstawie których tworzy ono w późnym dzieciństwie ogólne oceny siebie) przyczyniają się do tych zjawisk. Zmiana kultury terapeutycznej, egzystencjalne lęki przed śmiercią itp. to bardzo ciekawe, ale trudne do modyfikacji procesy. Współczesne badania psychologiczne sugerują, że zaburzeniom narcystycznym można przeciwdziałać w bardziej skromny, przyziemny sposób.

Może to zabrzmi dziwnie, ale dla mnie przykładem współczesnego narcyza w naszej polityce jest Jarosław Gowin, człowiek, dla którego jeszcze niedawno ważny był świat wartości ewangelicznych. Co on robi dzisiaj, każdy widzi...

Wymienilabym raczej nadprezesa - jego zaabsorbowanie tragedia Smolenska ( zamachem) doprowadzilo, ze przestal odrozniac rzeczywistosc wewnetrzna od zewnetrznej. O takich zaburzeniach osobowosci (w aspekcie prywatnym ) pisze socjolog amerykanski R. Sennett w ksiazce „Upadek czlowieka publicznego“.