W połowie XV w. we florenckim kościele św. Apolonii (należącym wówczas do benedyktyńskiego klasztoru, w którym dziś mieści się muzeum) Andrea del Castagno namalował fresk przedstawiający Ostatnią Wieczerzę.

Jezus i jego uczniowie siedzą przy długim stole, którego prostokątny blat wsparty jest na trzech solidnych kolumnach. Jedenastu Apostołów spoczywa na masywnej ławie, która została osadzona na specjalnym podeście. Fizycznie i symbolicznie znajdują się po stronie Mistrza, wywyższeni wraz z nim. Tylko Judasz zajmuje inne miejsce: artysta umieścił go na pierwszym planie. Siedzi bokiem na lichym drewnianym krześle. W prawej dłoni trzyma kawałek chleba – znak, że to on zdradzi Jezusa. Gdy widz pierwszy raz spogląda na fresk, wydaje mu się, że Judasz lewituje nad podłogą. Za pomocą prostych zabiegów kompozycyjnych Castagno wywołał zaskakujący efekt. Przez chwilę mamy wrażenie, że...