Wielki Post – czas pokuty i skruchy. Jak śpiewamy w kościołach, posługując się słowami psalmu: „Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz” (Ps 51, 19).

Skrucha jest reakcją na uznanie własnej winy (tak się przynajmniej powszechnie przyjmuje). Zależność między winą a skruchą zdają się potwierdzać wcześniejsze słowa cytowanego wyżej tekstu Pisma. Albowiem psalmista poprzedza wyznanie o ofierze ze skruszonego serca uznaniem swojego wielkiego grzechu, „który zawsze ma przed sobą” (Ps 51, 5).

Czy jednak nieustanne wspominanie własnej grzeszności jest zdrowym objawem, czy raczej świadectwem religijnej patologii? Być może w przypadku samego psalmisty da się zrozumieć tak przemożną świadomość własnej winy. Pieśń, z której pochodzi cytowany fragment, jest bowiem poetyckim wyrazem stanu świadomości króla Dawida, gdy ten dzięki...