Mogłoby to wyglądać tak, jak napisał w „Bezpowrotnie utraconej leworęczności”. A my czytając na nowo jego zdania, mielibyśmy poczucie – które daje czasem wybitna literatura – że mówią o nas.

„Staliśmy nad otwartą trumną (...) i śpiewaliśmy najpiękniejsze pieśni pogrzebowe. Wpierw śpiewaliśmy »Pan zawołał sługę swego« w kancjonale Heczki numer 747, potem śpiewaliśmy numer 777 »Dziś jeszcze żyję, lecz jutro może lub przed wieczorem śmierć przyjdzie, Boże«, potem numer 789 »Pobożnych dusze żyją, u Boga wieczny dzień, grobowce tylko kryją żywota ziemski cień«, potem numer 783 »Już się wykonało, serce przecierpiało«, potem jeszcze numer 770 »Wiemć ja, że w niebie jest miejsce krasne«, a na samym końcu, przed modlitwą i przed przyłożeniem wieka, zaśpiewaliśmy porywającą i rozdzierającą niczym ukraińska dumka pieśń numer 825 »Jam stęskniony, jam stęskniony«”. 

Myślę też, że...