Uporczywe, a nawet coraz uporczywsze kłopoty z dokładnością języka, ergo z jego zawiłością – dodam dygresyjnie – wiodą na manowce i skłaniają do popełniania błędów zupełnie niepojętych. Zawiłość i dokładność to jedno? – sami widzicie. Nawet ironii nie ma w tym pytaniu – jest dezorientacja. Choć wyrazić się zawile, ale dokładnie, to jest nie do pogardzenia efekt. Ale czy jest możliwy? Czy w ogóle można? Zawile i dokładnie? Raczej lakonicznie i ściśle; krótko i precyzyjnie – oto są wiecznie żywe (w każdym razie nie słyszałem o ich dezaktualizacji) mistrzowskie kanony.
Zawiłość uprościć, dokładność wzmóc. Ho, ho, ho. Czyli nadal mówiąc zawile, mogę spróbować maksymalnie zbliżyć się do dokładności. Tyle co najwyżej. Porównania z chorobą nasuwają się same. Radykalnej poprawy nie będzie, za to pogorszenie powolne. W charakterze nagrody pocieszenia – rozpad niespieszny.

...