Pianistka mademoiselle Jeunehomme była kimś znanym. Tylko tyle o niej wiemy - oraz że z myślą o niej 21 - letni Mozart napisał koncert na fortepian z orkiestrą, pierwszy z tych, które dziś często się grywa. Większość późniejszych arcydzieł w tym gatunku stworzył, niemal jedno po drugim, już w swoich wiedeńskich latach. Ostatnim jest dzieło w C-dur, z numerem 503. Oba koncerty na tej płycie tworzą więc historyczną klamrę.

Ale czy łączy je coś jeszcze? Chyba tak: narracja bardziej zawiła niż w wielu innych Mozartowskich koncertach, bardziej rozbudowana forma, treść bogatsza w niespodzianki. Oba dzieła, choć pozornie w jasnym kolorycie „dur”, łatwo wpadają w minorowe tonacje. Oba są przykładem tego, że forma u Mozarta jest równie urozmaicona, jak różnorodne ją wypełniają uczucia.

Brendelowi w to graj. Pianista nie uznaje „ugrzeczniania” muzyki Mozarta. Obok beztroskich...