Dlaczego tłumaczyć Kafkę na nowo

Powieść ta budzi zdumienie już odkąd w roku 1925 pierwszy raz opublikował ją przyjaciel Kafki Maks Brod. Jej zagadkowość paradoksalnie czujemy silniej z każdą nową interpretacją. Niedawne wydania krytyczne i faksymilowe odsłaniają ponadto pewne zatuszowane w rekonstrukcji Broda pozorne nielogiczności tekstu. Podobnie jak nazwiska znaczące oraz beznamiętny styl, maskujący ironię i humor, przyczyniają one tej prozie niezwykłości, którą badacze opisują od mniej więcej pół wieku. O wiele trudniej było ją uchwycić w roku 1937, kiedy Józefina Szelińska przetłumaczyła "Proces", a Bruno Schulz ten przekład przejrzał i wydał pod swoim nazwiskiem. Także codzienność niezbyt się wtedy różniła od tej, która stanowi tło powieści. Dzisiaj, kiedy słowa "zadzwonić" albo "pensjonat" znaczą już co innego, trzeba te same realia oraz ich zderzenie z nierealnością opowiedzieć na nowo - dzisiejszą polszczyzną, równie przezroczystą dla nas, jak był język "Procesu" dla przyjaciół pisarza. Opowiedzieć zarazem tak, by powieść nas dziwiła na miarę swojej niezwykłości.