Potrzebują prostych rzeczy: wspólnoty i Słowa Bożego. Szukali ich w kościele parafialnym, często latami, podświadomie czując, że ich wiara jest powierzchowna, skupiona na rytuałach, pozbawiona emocji. I że nie ma przy nich prawdziwego pasterza, z którym można dzielić troski. Spotykali się w ławkach świątyni z innymi katolikami, przekazywali im znak pokoju, ale na tym się kończyło. Ta sama osoba na alejce osiedlowej prowadzącej do sklepu była już obca; nawet zwykłe „dzień dobry” grzęzło w gardle.

– Do naszej parafii trafił wspaniały, młody ksiądz. Był inny niż poprzednicy, sprawiedliwy, pełen energii. Ja mam prawie sześćdziesiątkę, ale przy nim odżywałam, mąż też. Potem nasz proboszcz jakoś tak zgorzkniał. Z jednej strony chyba się tu nudził, a z drugiej słabo znosił tę mentalność, która nakazuje patrzeć w księdza jak w święty obraz. W końcu przestaliśmy się rozumieć – wspomina...