Nie inaczej. A nawet: jest właśnie tym głosem. O czym nie od dziś wiadomo. To muzyka jak najbardziej naszych czasów, właściwa dla współczesnego odbiorcy – i tu też znajduje się główne źródło jej sukcesu.

Festiwal w Świdnicy nie chce więc być muzealnym zbiorem paru artystycznych wydarzeń, lecz współkreatorem rzeczywistości. Katalizatorem postaw – czyli tym wszystkim, czego potencjał zawiera w sobie moc sztuki. To stąd włączanie do chóru festiwalowego w „Così fan tutte” amatorów śpiewu, stąd długie przerwy skłaniające do swobodnej rozmowy albo opieka przedszkolna dla dzieci słuchaczy – stąd wszelkie akcje uruchamiające różne rodzaje publiczności.

– Kultura to rezultat procesu selekcji. Nie robimy wszystkiego, robimy konkretne, wybrane rzeczy. Z jakiegoś powodu – wyjaśnia dyrektor festiwalu, Jan Tomasz Adamus. – Błędem jest myślenie o wydarzeniach artystycznych jako prezencie dla odbiorców. Współczesność wymaga, aby była to inwestycja w ludzi. Kluczowa jest partycypacja, komunikacja z publicznością i organiczna praca z lokalnymi społecznościami. Kultura i sztuka to instrument budowania nowoczesnego społeczeństwa. Sztuka edukuje emocjonalnie, cywilizuje.

Pokazujemy Państwu rzeczy wyjątkowe, rzadkie, wyrafinowane, wymagające skupienia, najwyższej uwagi, wrażliwości na imponderabilia, czyli rzeczy trudno uchwytne, niemierzalne, nieoczywiste. Wymagamy od Państwa zdolności zauważania zjawisk niepowtarzalnych, tych rzeczywiście ekskluzywnych. Zapraszamy na festiwal nadzwyczajnych ludzi: publiczność i wykonawców, którzy przełamują cyniczną monokulturę aroganckiej współczesności. Na festiwal głęboko zakorzeniony w kontekście kulturowym i społecznej rzeczywistości. Festiwal, który wierzy w ludzi, który nie jest echem, ale potrafi mówić własnym głosem: wybitni artyści, projekty społeczne, wydarzenia w przestrzeni miejskiej, pikniki – festiwal twórczy, ambitny, komunikujący się ze światem przy pomocy powszechnie zrozumiałego w każdym zakątku globu języka sztuki wysokiej. ©