Rok temu wydawało się, że formuła berlińskiego – zaprogramowanego przez Matthiasa Osterwolda – festiwalu MaerzMusik powoli się wyczerpuje, że jeden z ostatnich prawdziwie autorskich festiwali muzyki współczesnej w Europie zaczyna zjadać własny ogon. Coś wiem na ten temat: jako jedyny krytyk muzyczny z Polski towarzyszyłam tej imprezie od początku, obserwując jej wzloty i upadki, od fascynującej, wielodniowej prezentacji twórczości Johna Cage’a, przez mniej lub bardziej przekonujące spotkania twórców z pogranicza, aż po imponujące wypady jej szefa w dziedzinę nieznanej muzyki nowej, której zaskakujące wcielenia mamy teraz okazję obserwować m.in. w ramach kolejnych wydań Warszawskiej Jesieni, wrocławskiej Musica Polonica Nova i Poznańskiej Wiosny.
 

Kopalnie dźwięków
Berliński festiwal – z imprezy czysto autorskiej, ułożonej od początku do końca przez...