Niedawno „Tristan i Izolda” w Warszawie oraz „Parsifal” w Poznaniu i Wrocławiu, ostatnio „Tannhäuser” w Krakowie, niebawem – po 150 latach! – „Śpiewacy norymberscy”, znowu w Poznaniu. Wydaje się, że w kwestii recepcji Ryszarda Wagnera, najważniejszego twórcy drugiej połowy XIX wieku (w dziedzinie sztuk wszelkich, bo jego dorobek ogniskował wszystkie), w ostatnich dziesięcioleciach Polsce udało się w końcu prześcignąć Izrael. Tam Wagnera nie gra się – z założeń ideologiczno-historycznych – w ogóle, nie zważając na wartość jego sztuki i znaczenie dla historii kultury. U nas, zdaje się, rzecz została odblokowana. Aczkolwiek każde dorosłe pokolenie wciąż co najwyżej raz miało szansę posłuchać „Pierścienia Nibelunga”. Najmłodszemu dotąd się nie udało.

Co nie oznacza bynajmniej, że w Polsce brak publiczności ceniącej twórczość Wagnera. Przeciwnie – budzi on namiętności nie tylko...