Dostałem maila od Redaktora z pytaniem, co mi dzisiaj sprawia przyjemność. Zerwałem się po sportowemu do odpowiedzi, lecz niestety szybko sflaczała; piszę z wnętrza pękniętej futbolówki. Trudno grać dalej, zwłaszcza w centrum miasta, gdzie zielone murawy zakazane. Przypomina się przestrzeń z „Pustyni Tatarów” Buzzatiego: zamknięta, oblężona twierdza, tylko wroga nie widać. Gdzieś jest, napięcie i lęk rosną, ale kiedy wróg przyjdzie i uderzy, którędy się wedrze – nie wiadomo.

Po co tu jednak porównywać, gromkie analogie literackie przyjemności ani ukojenia nie dają. Wszędzie wokół padają znane tytuły: „Dżuma”, „Miłość w czasach zarazy”, „Dekameron”, „Śmierć w Wenecji”, „Strach w kulturze Zachodu” czy „Dziennik roku zarazy” Daniela Defoe, książka prawdziwie wybitna, na tyle wybitna, że zwalnia z obowiązku pisania własnego dzisiaj dziennika epidemii. Tak, wszystko już było,...