Ze schodów willi widać wieżę łagiewnickiego sanktuarium. W środku ciemno; na dzwonek nikt nie reaguje. Wybieram numer komórki.

– Umówiliśmy się na rozmowę? Na kiedy? Na teraz? Właśnie wychodzę ze szpitala. Proszę wybaczyć, mam kilkanaście spotkań dziennie, zadręczony jestem. Zadręczony.

10 minut później prof. Skalski wysiada z samochodu. Niewysoki 60-latek z wąsem, w eleganckim płaszczu i kapeluszu, ze skórzaną teczką. Otwierając drzwi tłumaczy: – Jeśli nie umawiała się pani przez sekretarkę, to nie mam prawa pamiętać. Głowę mam zajętą pacjentami. Właśnie zastanawialiśmy się, czy operować jednego chłopca. Mógłbym go teraz robić.

Błyszczący szpikulec

Siadamy w bibliotece. Nie wiem, na czym skupić wzrok: jest kryształowy żyrandol i fikus sięgający sufitu, są meble art deco, regały szczelnie zapełnione książkami, obrazy i grafiki.

–...