Tsunami

W kilku miejscach odbiega on wyraźnie od pozostałych dwóch relacji; i tym właśnie miejscom warto się przyjrzeć – kodują bowiem w sobie szczególny zamysł świętego autora, a to właśnie on kryje w sobie Boże natchnienie.

Różnica pierwsza: burza, z jaką muszą się zmierzyć uczniowie na jeziorze, nie jest tylko wielkim sztormem – może trochę większym niż te, do których nawykli – są przecież rybakami. U Mateusza apostołowie muszą się zmierzyć z falą wznieconą wielkim „trzęsieniem ziemi” (greckie seismòs mégas). To rzeczywiste wyzwanie – mają doświadczenie nie tylko wiatru i wysokiej fali; raczej świadomość, że ziemia umyka im spod nóg i wszystko wymyka się spod kontroli. To może ich zabić. Zmieść z powierzchni jeziora/ziemi.

Apostołowie – skonfrontowani z wyzwaniem, które ich z całą pewnością przerasta – wołają do Jezusa (wołają, bo On... śpi). Tu pojawia się druga różnica: u Marka i Łukasza uczniowie wołają do Jezusa: Nauczycielu/Mistrzu (grec. didáskale: Mk 4, 38; epistáta: Łk 8, 24). W wersji św. Mateusza uczniowie budzą Jezusa wezwaniem: Panie! (Kyrie!). Tytułują Go więc słowem, które w greckim zapisie Biblii zastępuje niewypowiadalne Imię Boga. Stanęli wobec wyzwania, któremu nie sprosta „nauczyciel” (nawet „mistrz”) – tu nie wystarczy wykład prawdy; tu potrzeba mocy – nie zwykłej, ludzkiej, ale Bożej. Nie mówią też do Niego (jak u Mk i Łk): „zobacz, giniemy...”. Z krzykiem błagają: „zbaw nas!” (grec. soson!).

Konsekwentnie – trzecia różnica – nie pytają u końca całego wydarzenia: „Kim On jest?” (zob. Mk 4, 41; Łk 8, 25). Oni dobrze wiedzą, kim jest: jest Panem i Zbawicielem. Zapis Mateuszowy kończy pytanie: „Jakim On jest, skoro wichry i morze są mu posłuszne?”.

Właśnie tak: nie „kim?”, tylko „jakim?”. Jakim jest Panem i Zbawicielem? W pytaniu słychać zdumienie – zbudowane na napięciu między wielkością wyzwania (i konsekwentnie, objawionej przez Jezusa mocy) a skromnością i pokorą – zwyczajnością, wręcz maleńkością Jego obecności wśród nich (jak trzeba być zmęczonym, żeby spać podczas trzęsienia ziemi?!) – można by wręcz zatytułować omawianą perykopę Tischnerowym: „Maleńkość i jej Mocarz”...

To bardzo ważny tekst – ważne wydarzenie – dla nas, dziś, w Polsce i w polskim Kościele: wielu ludzi ma poczucie jakby gruntu usuwającego się im spod nóg, i zagrożenia o sile niemal tsunami (zgorszenie przestępstwami księży, publiczne kryzysy duchownych aż po samobójstwa...). Co robić?

W takich chwilach trzeba znać Jezusa nie tylko jako „Nauczyciela”; trzeba przywoływać Go jako Zbawcę. Ale też trzeba przyjąć Jego drogi i sposoby działania. Trzeba uwierzyć w moc pozornie słabych środków. „Co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi” (1 Kor 1, 25). ©