Rozczarowanie było wielkie. Nie tak wyobrażali sobie Ma’arrat an-Numan krzyżowcy – uczestnicy pierwszej krucjaty – którzy 12 grudnia 1098 r. wdarli się do miasta rozsławionego poezją ­Al-Ma’arriego, klasyka arabskiej literatury. Choć ­Ma’arrat an-Numan – najważniejszy punkt na wyżynie północnej Syrii (dziś Idlib) – leżało na szlaku komunikacyjnym łączącym Aleppo z Damaszkiem, próżno było szukać tu większych bogactw.

A to, co było do złupienia, zgarnęła krucjatowa biedota. Dostojniejsi rycerze woleli nie ryzykować walk w wąskich uliczkach, w ciemnościach – i gdy dopiero wieczorem sforsowano miejskie mury, rycerze postanowili wstrzymać dalszy atak do rana.

Biedota, bardziej wyczerpana zimowym oblężeniem, nie miała takich dylematów. Jak relacjonował w „Czynach Franków i pielgrzymów jerozolimskich” świadek (anonimowy kronikarz wywodzący się z Apulii): „jako że wielki głód...