Zeszli z barykad, cokołów i scen.

Niczego nie udają, są zmęczeni.

Nie to, że ich podglądam. Po prostu – jestem w pobliżu.

Tak się złożyło, że jestem.

Płaczą. Różnie – z błahych powodów, albo tragicznych.

To przypadek, tak się złożyło.

Z Anną W.

W autobusie linii 105, z Jelonek, od państwa Saratów, Oli i Zbyszka. Zakładali Patronat na wzór przedwojennego – opiekę nad więźniami. Wszystko się udało, milicja ich nie zwinęła, Anna W. jest rozluźniona i spokojna.

W autobusie tłok, rozmawiamy o rzeczach obojętnych.

O filmach.

Ulubionym filmem Anny W. są „Grzesznicy bez winy”, widziała pani? Jasne, przecież Drużnikow tam grał. Ach, Drużnikow. Oczy, uśmiech. W „Grzesznikach” raczej się nie uśmiechał, postacią tragiczną przecież był. Pamięta pani, jak rzucił jej w twarz ten medalion? Jasne, najlepsza scena w filmie. W...