Neapol, styczeń 2016 r. Via Salvatore Tommasi, ukryta w jednym z zaułków, pnie się ostro w górę. Na szczycie uliczki kościół Matki Bożej z Lourdes i św. Józefa. Jak większość z 500 świątyń Neapolu, ściśle przylega do kamienic. Z bocznej nawy rozchodzi się głośne stukanie.

Od czterech dekad ludzie przychodzą tu i pukają w czarną płytę nagrobka ks. Dolinda Ruotola. „Kiedy przyjdziesz do mojego grobu, zapukaj. Nawet zza grobu odpowiem ci: ufaj Bogu” – czytam wyryty na nim napis.

– To z testamentu ojca Dolinda. Setki osób, które tu przychodzą, zastygają na modlitwie z twarzą przytuloną do zdjęcia wuja. A te księgi to tysiące opisów pogmatwanych historii, które dzięki padre się wyprostowały – tłumaczy mi Grazia Ruotolo, jego jedyna żyjąca krewna. Krótkie kasztanowe włosy, subtelny makijaż, błękitne szkła w okularach, torebka doskonale współgrają z koniakowymi...