Nie jest przy tym Chopin pod palcami Tharauda pozbawiony ekspresji, naturalnej dozy nostalgii i uczuciowości. Wręcz przeciwnie. Introwertyzm francuskiego pianisty, jego pełen szacunku dystans do muzyki Chopina, próba spacyfikowania zawartych w partyturze afektów - wywołuje nadspodziewane napięcia i dramaturgiczne wahania.

Nagrane właśnie przez Alexandre'a Tharaud 24 Preludia opus 28 nabierają zatem innego wymiaru. Jakby pianista w Chopinowskim idiomie doszukiwał się barokowej motoryki i klasycystycznej symetrii, późnoromantycznego rozmachu i impresjonistycznej gry kolorów. Niekiedy więc słychać suchą i ascetyczną narrację bachowską (Preludium nr 3), czasem burzliwe i masywne brzmienia rodem z miniatur Siergieja Rachmaninowa (Preludium nr 1, 14, 16), innym razem subtelne cieniowanie barw zapożyczone z muzyki Claude'a Debussy’ego (Preludium nr 7, 23).