Komponując „Manon Lescaut” – trzecią ze swoich oper – Giacomo Puccini wiedział już, że scena będzie jego żywiołem. Tylko tutaj mógł dźwiękami oddawać złożoność ludzkich emocji, kreślić portrety postaci niebanalnych, przedstawiać kobiety o skomplikowanej przeszłości i pogmatwanej psychice, bohaterki uległe lub niebezpiecznie dominujące, mężczyzn wplątanych w toksyczne związki i kochanków bezskutecznie szukających miłosnego spełnienia. Dlatego najpewniej tak bardzo zafascynowała go „Historia kawalera des Grieux i Manon Lescaut”.

Opisany przez opata Antoine’a-François Prévosta świat, wypruty z czystych intencji i prawdziwych uczuć, pełen obyczajowych dysonansów i smutnych konstatacji, okazał się atrakcyjny również dla Mariusza Trelińskiego. Zwłaszcza że kołem napędowym wydarzeń jest kobieta kapryśna, niedostępna, frywolna i mroczna, emanująca wdziękiem i erotycznym napięciem...