W każdy piątek przychodzi tu sam. Mówi o „dziwnej cudowności” tego miejsca. Lubi las. Głównie za to, że nie umarł wraz z ludźmi. Ale też zwierzęta, które można tu spotkać – uciekające między drzewami sarny albo trudne do spłoszenia bociany. I krety.

– Wyrzuciły kiedyś ziemię blisko ścieżki. Między grudkami i w trawie tuż obok pełno było małych ludzkich kości – mówi ks. Manfred Deselaers.

Przestrzeń

Kiedy pytam, którędy wrócimy, milczy, patrzy na polanę i otaczający ją niewielki las. Zapada zmierzch, robi się coraz zimniej. Mży.

– To trudna przestrzeń – mówię.

– Dla mnie jest już spokojna. Więcej nikt tu nie umrze – odpowiada.

I dodaje: – Ale do spokoju w tym miejscu wiedzie długa droga. Pokonać ją można jedynie krok po kroku.

Jemu zajęło to 41 lat.