Odwiedziłam niedawno rok 2000. Mniej więcej, bo z perspektywy czasu przełom mileniów w Polsce wydaje mi się długą, monotonną erą, przyjemną jak brnięcie w błocie pośniegowym i ścieranie sadzy padającej na twarz w burym styczniu. Albo jak miasto wojewódzkie, w którym po szkole nie ma dokąd iść, a ulice wymierają po siedemnastej, bo i tak nikt nie ma pieniędzy. Albo jak beznadziejnie długie trasy rozklekotanym autobusem z i do szkoły, których jedynym plusem była możliwość odsłuchania na ogół całej kasety zawierającej najprawdopodobniej black metal.

PRZECZYTAJ TAKŻE:

Najdziwniejsze jest chwilowe zacięcie się trybów show-biznesu. Artyści i celebryci, którym się nie udało, też mają swoje miejsce w tym ekosystemie >>>>

Kasety...