Ostatnio poczułam się tak, jakbym ­zrobiła istotny cywilizacyjny krok do przodu, a przynajmniej uczestniczyła w czymś ważnym, może tak, jak kiedyś mogli czuć się ludzie oglądający lądowanie na Księżycu w telewizji – niewiele mnie to kosztowało, bo wystarczyło, że spożyłam pizzę przywiezioną mi przez kotka robota (kto się dobrze rozejrzy, ten wie, że kotki nie tylko promują chipsy w markecie, ale również pracują w gastronomii). Na niektóre zjawiska, stopniowo zmieniające nasze codzienne relacje z technologią, zdarza mi się załapać z dużym poślizgiem, a wręcz bywam ostentacyjnym grzybem (np. wciąż podpinam sobie stary komputer kablem do telewizora i nigdy nie oglądam niczego z telefonu), czasem bywam „rannym ptaszkiem” i wskakuję na popkulturowy czy technologiczny pokład szybciej niż inni (jak z moją stroną o latach 80. i 90., która wkrótce będzie obchodzić dziesiąte urodziny; bardzo...