Na płycie „America” z początku lat 70. Johnny Cash opowiada o powstaniu narodu amerykańskiego. Z entuzjazmem wyśpiewuje nazwy kolejnych stanów, wielkich historycznych bitew, jak ta pod Alamo. W pewnej chwili jego głos posępnieje, staje się zamyślony: „a później było Wounded Knee”. To geograficzne określenie miejsca, gdzie doszło do bodaj najgłośniejszej krwawej rzezi Indian, którzy ufnie, na mocy porozumienia z wojskiem federalnym, rozbili tu swoje obozowisko. Po chwili głos Casha się unosi i jaśnieje: kilkanaście lat wcześniej Indianie – melorecytuje – mieli swoją chwilę chwały, rozbijając pod Little Bighorn wojska generała Custera.

Cash wylewa krokodyle łzy nad indiańskim losem, bo cała płyta tryumfalnie opowiada o procesie nie do zatrzymania: historia tamtych ziem, gdy tylko pierwszy osadnik postawił na nich nogę – Amerykanie będą mówili o „naturalnym” bądź „oczywistym...