W Hrubieszowie krakały wrony. Kryły się w bujnych koronach niewyciętych drzew – szumiących głęboko i rozkołysanych, bo wiało. Pomnikowy Bolesław Prus, który urodził się nieopodal, wyłaniał się jak duch z potężnej bryły granitu strzegomskiego. Przypominał Pabla Escobara, narkokróla z kolumbijskiej dżungli. Wiatr kumulował obolałe chmury, zbierało się na deszcz. Ludzie stali na niedzielnej mszy na zewnątrz kościoła św. Mikołaja, patrząc z niepokojem to w górę, to na swoje garnitury, koszule, garsonki, sukienki. Naprzeciwko kościoła wznosiła się prawosławna cerkiew – bardzo neorosyjska w stylu, pełna kopuł, gzymsów, krągłości i nisz. Była zatopiona w starych, kwitnących kasztanowcach, więc wrony krakały także tutaj. Ksiądz w złotym orarionie stał przed ciężkim, dębowym ikonostasem, w którym ginęły ikony – kończył liturgię.

W kawiarni była do czytania „Lalka” z ilustracjami....