To pewnie dlatego w mojej bańce społecznościowej, w której więcej się zwykle gada o jedzeniu niż polityce, bez echa przeszedł podniosły moment w kalendarzu warszawskich spożywców: u Majlertów na Żeraniu zaczęli sprzedawać szparagi. Gdybym akurat przypadkiem nie przejeżdżał przez tamte przedmieścia w innym celu, pewnie do dziś bym o tym nie wiedział. Kupiłem i nawet nie rozbierając się w progu, rzuciłem je czym prędzej do pieca – krótka była jednak to radość, kiedy okazały się wątłe w smaku, za co trudno je winić przy takim zimnie.

Czy jednak nie jest tak, że wątłość jest immanentną cechą szparagów, nawet tych, które wyrosną w trakcie upalnego maja? Nieistotne żywieniowo i właśnie dlatego tak pożądane jako obiekt luksusu. Wczesna wiosna to w ogóle czas ulotnych błahostek, kokardek, które są urocze, ale trudno się w nie ubrać. Śliczne nic. Zaraz pojawią się np. kwiaty cukinii –...