Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Oni odpowiedzieli: »Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że jeden z dawnych proroków zmartwychwstał«. Zapytał ich: »A Wy za kogo Mnie uważacie?«. Piotr odpowiedział: »Za Mesjasza Bożego«” (Łk 9, 18-20).
Od św. Mateusza (por. Mt 16, 13nn) wiemy, że ten dialog odbył się w Cezarei Filipowej – a więc w miejscu, w którym w czasach Jezusa stało obok siebie kilka (kilkanaście?) pogańskich ołtarzy i świątyń, dedykowanych starszym i nowszym bóstwom (od asyryjskich, przez greckie, po rzymskie). Cezarea Filipowa to synteza skondensowanej idolatrii – trzeba o tym pamiętać, żeby zrozumieć ten dialog. Jezusowe pytanie: „Kim Ja jestem..., kim Ja jestem dla Was?” – nie ma prowokować do teoretycznych dywagacji. Nie jest skierowane do dogmatyków w klimatyzowanej akademickiej sali. Jest skierowane do ludzi skonfrontowanych z prawdą o swoim wielorakim bałwochwalstwie. To nie pytanie o definicję. To jest pytanie o drogę zbawienia!
Łukasz dodaje do tej relacji rzecz o kapitalnym znaczeniu: w zmaganie z rzeczywistością bałwochwalstwa Cezarei Filipowej Jezus wszedł na modlitwie! „Gdy się modlił...”. I uczniowie razem z Nim!
Nikogo nie trzeba pewnie przekonywać, że Cezarea Filipowa jest dziś wszędzie. Że ołtarze, które w niej stały (ku czci władzy – Cezara, zemsty – Nemesis, piękna – Pana, seksu, płodności, owocowania – Baala), stoją dziś każdym niemal miejscu. Owszem, wśród jeszcze wielu, wielu innych. Czy nie dlatego Duch Święty popycha nas ku nowej ewangelizacji?!
Co mamy zrobić najpierw, aby naprawdę zmierzyć się z tą bałwochwalczą rzeczywistością naszego czasu i miejsca? Odpowiedź brzmi: najpierw musicie się modlić! Jezus modlił się w Cezarei Filipowej, i na tej modlitwie odczytał wyraźnie wolę Ojca, w jaki sposób ma dokonać zbawienia: „Trzeba Synowi Człowieczemu wiele wycierpieć, być odrzuconym przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie, [trzeba Mu] być zabitym i zmartwychwstać trzeciego dnia” (Łk 9, 22). Biblia Tysiąclecia tłumaczy: „musi” (Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć...). I dobrze. Byleby pamiętać, że przymus, o którym tu mowa, nie ma charakteru zewnętrznego (bo wrogowie są silniejsi...). On ma charakter wewnętrznej powinności. On musi pójść na krzyż, bo po prostu – skonfrontowany z naszym grzechem – nie potrafi inaczej zareagować, jak tylko radykalnie przeciwną do niego postawą całkowitego daru z siebie!
Tego też uczy (w Łukaszowej wersji) swoich uczniów – nie posyła ich od razu, by rozpowiadali, że jest Mesjaszem; przeciwnie, zabrania im! Mówi im natomiast: chodźcie za Mną do Jerozolimy. Niech każdy z Was weźmie swój codzienny krzyż. Wejdźcie ze Mną w doświadczenie paschalne – przejście przez śmierć do życia. Potem Was poślę, byście o tym opowiadali. Tej logiki ewangelizacji nie sposób odkryć, ani nie sposób pozostać jej wiernym – bez modlitwy.
