Chodzi o fragment z Ewangelii według św. Mateusza (Mt 2, 13-23), odczytywany w Święto Młodzianków – świętych dzieci pomordowanych w Betlejem i okolicy na rozkaz Heroda. Ewangelista nie tylko opisuje to wydarzenie, ale je także objaśnia (rozjaśnia!) – przywołując proroctwo Jeremiasza: „Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: »Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci, i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma«” (por. Jr 31, 15).

To bardzo ważny odsyłacz! Jeremiaszowa Rachel płacze i nie daje się pocieszyć, bo myśli, że bezpowrotnie straciła swoje dzieci, uprowadzone do niewoli babilońskiej. Tymczasem (o tym mówi cały 31. rozdział Jeremiasza), Bóg sprawia, że ich wygnanie właśnie się skończyło. Sprowadza ich z powrotem do domu; pamięta bowiem, że jest Ojcem dla Efraima. Mówi więc do Racheli: „Powstrzymaj głos twój od lamentu, a oczy twoje...