W pamięci nie zostaną zapierające dech w piersiach akcje, bajeczne dryblingi, kapitalne interwencje bramkarzy czy fenomenalne uderzenia (owszem, zdarzyło się Pickfordowi powstrzymać strzał Havertza z dystansu, ale jedna jaskółka wiosny nie czyni) - w pamięci zostaną twarze. Trudno je przy tym nazwać po prostu uśmiechniętymi, radosnymi, trudno mówić, że są to twarze ludzi zwyczajnie szczęśliwych. Kiedy się patrzyło, jak Anglicy przeżywają mecz z Niemcami, kiedy się widziało, co dzieje się na obliczu Harry’ego Kane’a, gdy w końcu, przy czwartym na tym turnieju podejściu, zdobył wreszcie bramkę - ale zwłaszcza, kiedy się patrzyło na emocje zamrożonego w ułamku sekundy strzelca pierwszego gola Raheema Sterlinga, po którego błędzie i wyjściu Thomasa Mullera sam na sam z Pickfordem Niemcy powinni byli wyrównać; kiedy się patrzyło w rozszerzone źrenice jednych, kiedy się próbowało przebić...