Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Surowa reguła, nakazująca łączyć kontemplację z duszpasterstwem, zapewniła nowemu zakonowi karmelitów – po wymuszonej przez upadek państw krzyżowych przeprowadzce do Europy – popularność i szacunek. W początkach nowożytności styl życia mnichów nie przypominał już jednak idei ojców założycieli.
Nie godziła się z tym charyzmatyczna karmelitanka Teresa z Ávili, zwana dzisiaj Wielką: napisała zasady życia dla zakonnic, po czym postanowiła nakłonić braci do powrotu do pierwotnej surowości. Przekonała przyszłego mistyka Jana od św. Macieja, który wkrótce – jako Jan od Krzyża – został mistrzem nowicjatu w Duruelo. Bracia rozpoczęli życie w tym klasztorze 28 listopada 1568 r. – i tę datę karmelici bosi uważają za początek swojej gałęzi zakonnej; właśnie świętują jubileusz 450-lecia.
Dzieje reformy nie były łatwe: Teresę zmuszono do „emerytury” i zamilknięcia, a Jana porwali i uwięzili karmelici trzewiczkowi (z gałęzi niezreformowanej). Głodzony i torturowany (biczowano go na oczach konwentu), zbiegł po dziewięciu miesiącach. Upór Teresy i Jana przyniósł owoce: w 1593 r. Rzym zatwierdził zakon karmelitów bosych. Dziś liczy prawie 4,5 tys. zakonników i 11,5 tys. zakonnic. ©℗
Czytaj także: Jan od Krzyża - W najgłębszej jedni z Bogiem
