Wrócili na Złotą. Są w oknach, od dominikanów i od frontu.

Na pierwszym piętrze – Poetka, właścicielka domu. Ulicy przygląda się. Dziwi się, ale nie bardzo.

Przed wejściem – bar, stoliki stoją, na bramie złotnik się ogłasza. Nie było ich tutaj. Michalina była na parterze, dozorczyni odwieczna.

Niech będzie i bar, w gruncie rzeczy jest jej wszystko jedno.

Na drugim piętrze – rodzice, mąż, nawet brat, sławny filozof, z Paryża przyjechał.

Na trzecim – nikogo w oknach, ajenta ubezpieczeń nie ma w domu. Żony też nie ma, ani żadnej z córek. (Trzy były. Najmłodsza, najładniejsza z nich, w fokach paradowała i w futrzanym toczku, zdjęcie sobie w tych futrach zrobiła na Krakowskim Przedmieściu. Średnia studiowała we Lwowie obce języki i do domu wpadała tylko na chwilę, a trzecia od razu z Lublina się wyniosła. Ta najstarsza, co córeczkę miała z lekkim zezem...