Kiedy Baszar al-Assad - wykształcony w Londynie w zawodzie okulisty - przejmował w 2000 r. władzę po zmarłym ojcu, już pierwsze miesiące dawały nadzieję, że czas represji w Syrii powoli się kończy. Nowy prezydent sugerował reformy polityczne, zaczął też odchodzić od sterowanej odgórnie gospodarki w stronę wolnego rynku. Sekundowała mu piękna żona Asma - z zawodu programistka komputerowa, również wykształcona w Londynie. Choć sprawy szły bardzo wolno, a korupcja i wszechwładza tajnych służb nadal zatruwały życie Syryjczykom, zdecydowana większość społeczeństwa obwiniała o wszystko nie prezydenta, ale jego zepsute otoczenie.

Sytuacja w Syrii przypominała to, co działo się wówczas w Iranie (sojuszniku Syrii), gdzie od 1997 r. prezydentem był Mohammad Chatami: pełen kultury reformator, próbujący wbrew wielu ajatollahom wyciągnąć kraj z izolacji. To za jego rządów...