Zaczęło się w sypialni, pod sufitem. Najpierw postukiwania, ale jakieś ciche, ledwo słyszalne. Potem coś szurnęło, poruszało się jeszcze przez chwilę i ucichło. Jakby remont w mieszkaniu obok, ale raczej niewielki.

Była piąta nad ranem. Okna sąsiadów zasłaniała biała roleta, zza której nie przebijało światło, a więc spali, to nie oni. Na balkonie, tuż pod oknem, pojawiła się za to kupka śmieci: kilka piórek, kawałki tynku, źdźbła trawy.

Marcowe słońce nie nagrzało jeszcze płyt balkonowych. Boso, cichutko, zajrzałam pod dach, tuż nad kupkę śmieci. Ktoś tam zamieszkał. Ktoś bardzo mały. Ktoś zwinny i gibki, bo udało mu się przecisnąć przez ledwo widoczną szparę.

Kilka godzin później na balkonowej balustradzie usiedli ona i on. Wróble.

1. Zimą na tej samej balustradzie stanął karmnik. I bywał oblegany. Dwa razy dziennie przylatywały...