Na statku, zwłaszcza przed sztormem, załoga nie wiecuje, tylko komunikuje się konkretnie i skutecznie. A my w byle dyskursie medialnym z jednakową dezynwolturą używamy słów wielkich i największych. I to zarówno dla wyznań własnego credo, jak w walce, dla ugodzenia przeciwnika. Nieraz zastanawiałam się, czy nie zaszkodziła nam dziwna zgoda na to, by ugrupowania polityczne - doprawdy nie najważniejsza rzecz w życiu publicznym - przybierały nazwy wzniosłe, czerpane z katalogu wartości, zamiast informacyjno-użytkowych, jak bywało wcześniej. Oglądana parę godzin temu niedzielna pogwarka ciągle tych samych polityków zakończyła się patetycznym odwołaniem aż do słynnego przemówienia ministra Becka z maja 1939 r.... Taką miarę najwyraźniej rozmówcy przyjmowali dla siebie i swoich odzywek... Czy nie zaczyna brakować nam poczucia własnej śmieszności, nieubłaganej dla zarozumiałych?...