Świat, jaki do 1939 r. stanowiło kresowe Wilno, dla jego mieszkańców rozpadał się równie spektakularnie, ale aż w pięciu odsłonach dramatu, przez sześć i pół roku. Działo się to równolegle z upartym nurtem trwania, wciąż na nowo nabierającym życia po zniszczeniach, żywiącym nas wszystkich na przekór grozie i śmierci. I do dziś budzącym podziw i wzruszenie, gdy próbuje się wracać pamięcią do tamtych lat.

Byłam uczestnikiem tych spraw na swoją małą miarę pojedynczego, niedorosłego mieszkańca rodzinnego miasta. Jako tytuł daję adres, pod którym mieszkałam sporo lat przed wojną i na którym kończy się moja historia wileńska, choć z papierami ewakuacyjnymi, a więc już jako obca, spędziłam w Wilnie jeszcze sporo miesięcy. Nasze mieszkanie w centrum starego miasta, w sąsiedztwie katedry i uniwersytetu, w cieniu najpiękniejszych zabytków, mieszkanie w oficynie kurii biskupiej, bez...