Było przed godz. 23, ulica pusta, człowieka nie da się obejść, bo opierał się dokładnie w miejscu, gdzie był zamek i resztki urwanej klamki. Zapach słodkawego dymu upewnił mnie ostatecznie, że bez akcji, co najmniej słownej, się nie obejdzie. Wyjąłem klucze dając mu tym do zrozumienia, iż chciałbym wejść. Odsunął się, ale wolno. Byłem pewien, że ostentacyjnie wolno. A potem stanął nieco z tyłu, tak że nie mogłem widzieć jego twarzy. Nerwowo dźgałem kluczem dziurkę, wreszcie trafiłem, ale klucz nie chciał się przekręcić mimo kolejnych prób czynionych siłą i sposobem. Poczułem ruch za plecami i przekonany, że zaraz dostanę czymś w tył głowy, odwróciłem się gwałtownie.
– Pan potrzyma – powiedział głos spod kaptura, podając mi to, co palił. – Trzeba podnieść na zawiasach.
Co też zręcznie uczynił, otwierając drzwi, które zaskrzypiały przy tym potwornie. Oczywiście okno...