Grudzień 2001. Dawna sala Teatru Laboratorium we Wrocławiu wypełniona po brzegi ludźmi. Wszystkie miejsca zajęte. Ci, dla których brakło krzeseł, siedzą – jak ja z przyjacielem prawnikiem – pod ścianami na ziemi. Słuchamy Ludwika Flaszena, a potem długo i gorąco dyskutujemy. O czym? O „Dziadach”. W pewnym momencie Krzysztof Rutkowski poprosił na środek jednego z młodych dyskutantów i prosząc, by położył rękę na sercu, pół żartem, pół serio odegrał z nim scenę Panny Młodej i Poety z trzeciego aktu „Wesela”, zmieniając jednak najsłynniejszy jej wers na „a to Dziady właśnie”. Sala wybuchła śmiechem, ale aprobującym – nikt nawet nie pomyślał, że taka scena mogłaby się wydać żenująca.

Era po Zadarze

Grudzień 2001 – zaledwie 16 lat temu, a przecież minęła epoka. Tamto wrocławskie spotkanie odbywało się w cieniu żywo dyskutowanej, a wtedy niedawno wydanej...