List jest piękny i jest tu np. http://www.e-teatr.pl/en/artykuly/161364.html Tymczasem autor znów pokazuje, że słowa nie mają dla niego znaczenia: "Testy klasyczne i tematy narodowe w rękach Zadary tracą moc łączenia sceny i widowni we wspólnotowym przeżyciu. I nie chodzi tylko o zawiązywanie narodowej wspólnoty – lecz także o przeżywanie rozpadu wspólnotowych więzi." To może chociaż włączy we wspólnotę w przeżywaniu rozpadu wspólnotowych więzi? "Zadarze taki rozpad nie dostarcza żadnej frajdy. Więcej – w ogóle go nie dostrzega." Nie dostrzega go, choć teksty i tematy "w rękach Zadary tracą moc łączenia sceny i widowni we wspólnotowym przeżyciu". Czyli jest to albo przypadek, albo Zadara działa (a może i żyje) jak medium, w jakiejś hipnozie? W końcu "Rozpad jest dla niego faktem dokonanym, stanem naturalnym". "Przez to dialog między sceną a widownią jest dialogiem niejako z każdym z widzów osobno". Ciekawe jak to można sprawdzić empirycznie? Sondaż? Jak reprezentatywna jest wtedy grupa? I jak dociekł tego autor? Czyżby powracała kwestia para-normalnych zdolności? Kiedyś autor bronił się tak: "wykorzystywanie stylistycznej elastyczności języka jest nawet wskazane [...] W swojej pracy recenzenckiej nie zawsze zmierzam do triumfalnego wyłożenia sensów spektaklu. Czasem chcę dać świadectwo czemuś innemu: niepewności, błądzeniu, słabości". Bardzo to wygodne. By było łatwiej można się ograniczyć do oceny: smakuje mi / nie smakuje mi. Ale wygląda to jak dorabianie na siłę filozofii. Przekombinowanie pisanie na pewno nie służy czytelnikom. A kilku uznanych recenzentów /krytyków jeszcze jest, i to takich, którzy pisać potrafią (o dziwo) jasno. Nieśmiała sugestia: może mniej teoretycznych, wykoncypowanych ksiżek czytają?