Nie jest moim prezydentem – czułam to od pierwszych chwil jego urzędowania, ale nie byłam pewna, czy on to wie i jak się z tym ma. A tymczasem – jak wynika z udzielonego wywiadu – pan Andrzej nie tylko o tym wie, ale również się tym szczyci, uśmiechając się do swoich Polaków pod nieistniejącym wąsem. Mamy zatem wreszcie jasny układ – swój do swego po swoje.

Pan Andrzej prezydentuje w jakiejś innej czasoprzestrzeni, w mojej pozostając jedynie niezbyt przyjemną i przypadkową postacią, której nie sposób odmówić jednego tylko talentu – wyjątkowego daru łapania upadających świętych przedmiotów (hostie i obrazy podczas uroczystości państwowych). Od teraz każdy idzie w swoją stronę. On niech mnie wypisze ze swej trzódki i nie domaga się ode mnie szacunku ni uwagi, ja zaś postaram się nie nazywać go prezydentem i poczekam na jakiegoś nowego na tym stanowisku.

Ale zostawmy...