Portret zbiorowy młodych Polaków w „Dużym Formacie”, autorstwa Igi Dzieciuchowicz, potwornie mnie przygnębił. Oczywiście pamiętam z własnego dorastania wiele trudnych momentów, emocjonalnych zmagań ze sobą i światem: dojrzewanie wydaje mi się z perspektywy czasu okresem koszmarnym i gdy mnie ktoś pyta, czy chciałabym być na powrót młoda, z przerażeniem w głosie krzyczę: przenigdy! Doświadczenia chwiejności własnego ustroju wyłaniającego się z mozolnej rewolucji, która się we mnie toczyła, za żadne skarby nie chciałabym powtórzyć i współczuję każdemu, kto męczy się w tym okresie burz i naporów.

Zwłaszcza że być młodym na przełomie tysiącleci a być młodym dziś to – nie ujmując niczego naszym millenialsowym przeżyciom – wielka różnica. My przynajmniej mieliśmy do dyspozycji przyszłość, oni zdają się żyć jej pozbawieni. Bo gdy 16-letnia dziewczyna mówi dziennikarce, że boi się, „...