Piwa – rzekł nieznajomy. Głos miał nieprzyjemny. Wytarłem ręce o płócienny fartuch i napełniłem gliniany kufel. Nieznajomy nie był stary, ale włosy miał prawie zupełnie białe. Nosił krótko przystrzyżony wąs, okulary w cienkich drucianych oprawkach i charakterystyczną kamizelkę. Jak gdyby właśnie wrócił z połowów suma. Pomyślałem wtedy, że w tej całej sprawie będzie jeszcze jakiś haczyk.

Miałem rację.

Tamci młodzi siedzieli naprzeciwko i opowiadali mu o swoim pomyśle na grę. Mówili z zapałem, ale też z wyraźnym podziwem dla człowieka, co wymyślił świat, w którym spędzili tyle niezwykłych godzin. Wymyślanie światów to w końcu poważna sprawa.

Nieznajomy wysłuchał ich spokojnie, kiwając głową w udanym skupieniu i zadał kilka zupełnie nieistotnych pytań. Widać było, że na grach komputerowych zna się jak ork na systemie podatkowym. Słyszałem zresztą potem na własne...