Jedna z najradośniejszych ludowych uroczystości religijnych na moich ukochanych Kaszubach to odpust ku czci Trójcy Świętej. Tego dnia do nadmorskiego Wejherowa ciągną rzesze pielgrzymów. Delegacje parafii niosą sztandary oraz ociekające złotem, ważące nawet do kilkudziesięciu kilogramów feretrony z obrazami świętych patronów. Chłopcy i dziewczęta, uginający się pod ciężarem tych obrazów, dokonują rzeczy niezwykłej, trudnej do wyobrażenia: mijając napotkane kościoły, oddają obecnemu tam Najświętszemu Sakramentowi cześć poprzez odprawienie swoistego tańca z feretronami. W rytm muzyki wprawiają w ruch potężne obrazy tak, że wirują one przed oczami widzów, zlewając się w jedną całość z aktorami niecodziennego spektaklu. Tancerze na chwilę stają się jednym organizmem, związanym między sobą nicią martwego przedmiotu, ożywionego wyobraźnią choreografa i siłą ludzkich mięśni.