Krzyża w centrum chrześcijaństwa też przecież bardzo długo nie było, żeby nie płoszył pierwszych pokoleń owieczek etykietą loosera, mało – przyznajmy – twarzową. Ludzie lubią zwycięzców, w przeciwieństwie do prawdy. Prawda lubi się zwycięzcom wymykać, zwłaszcza tym seryjnym.

Znam aktora szczycącego się faktem, że tak sobie wytresował synka, żeby malec na widok krucyfiksu pytał: „A co to jest? Tatusiu, kim jest ten pan?”. Pytanie skądinąd ciekawe, ale liczy się intencja. Znam widzów (swojskich, polskich) chwalących się, że nie znają „Ojcze nasz”, bo przecież pierwszy wyraz patriarchalny, a drugi opresyjny, więc po co wiedzieć, co dalej, skoro pijemy latte na sojowym, c’mon, hello? Egzulanci z rzeczywistości nie znają i nie chcą wysłuchać, tolerancja im nie pozwala, skoro czują się u siebie na spłachetku Warszawy, a wokół czarna burza, nie ma wolności dla wrogów wolności, bo...