Jeśli zimową nocą podróżny... o nazwisku – dajmy na to – Izdebski bądź Cieszyński lub Szumowski... zapragnąłby odmienić swe życie, zmienić tożsamość na radykalnie odmienną, to musi uważać, dokąd śmiało się udaje. Na przykład Nowa Zelandia – to brzmi dumnie, „Oto wszystko czynię nowe!”. Daleko, daleko, wystarczająco daleko, żeby coś gruntownie zadzierzgnąć i nikt się nie będzie czepiać. Krzyż południa nade mną, prawo moralne we mnie. Można odetchnąć od respiratorów i takich tam błahostek z przeszłości, z żywymi naprzód iść.

Na południowej półkuli teraz zima, ale przyjemna, na/w Nowej Zelandii wszystko jest przyjemne jak w Hobbitonie, nie przymierzając. A zatem część naszych narodowych nowych elit z pewnością rozważa ową piękną „destynację turystyczną” jako atrakcyjną, może nawet wymarzoną, jako wypoczynkowy plan B, gdyby jednak w Polsce nie wszystko im wyszło, to znaczy nie...