Bezradność – to pierwsze, co czuje każdy, kto nigdy wcześniej nie był w Otwocku. Przedwojenny kurort konfrontuje bowiem przybysza z dziwaczną konfiguracją ulic nieukładających się w żadną logiczną siatkę, biegnących, zdawać by się mogło, znikąd donikąd.

Z potężnymi połaciami sosnowo-dębowego lasu, dla którego rozrzucone rzadko domy, gdzieniegdzie gargamelowate, nie są żadną konkurencją. Z wilgotnym igliwiem, które przebojem zdobywa chodniki, zaczynające się i kończące w miejscach najbardziej absurdalnych (po tym mieście się nie spaceruje, a jeździ samochodem – wzdłuż linijki, z punktu A do punktu B, pokonując spore odległości).

Z wibrującą w uszach, nerwową ciszą i irracjonalnym wrażeniem pustki, które rozprasza tylko wszechobecny zapach zapamiętanego w dzieciństwie domowego obiadu, dochodzący nie wiadomo skąd, jakby z podziemi.

Trudno uwierzyć, że to...